خسته ام ...

خسته ام از دلتنگی​ها

خسته از نامهربانی​ها

خسته از گستاخی​ها

خسته از ناملایمی​ها

خسته از فراق

خسته از فراموشی​ها

خسته از در و دیوار این شهر

خسته از ریسه​ها و لامپ​ها

خسته از کاغذهای رنگی

خسته از میلیادهایی که خرج جشن تولد تو میشود و همین نزدیکی مردم از گرسنگی تا صبح بیداری میکشند و کمی آن طرف تر لالایی کودکان صدای بمب و انفجار است و کسی نمی داند که آیا فردا شب هم در کنار عزیزانش خواهد بود یا نه

خسته از دلبرکان زیباروی که در این شهر خودنمایی میکنند در کنار دیوارهایی که نام تو را در گوشه​ای از خود، پنهانی نگاه می​دارند

خسته از کسبه​ی محل که در جشن تولد تو شیرینی پخش می​کنند از آن پول هایی که با انبار کردن مایحتاج شیعیان تو جمع کرده​اند

خسته از کلمه​ی انتظار آن گاه که از زبان دله هایی میشنوم که شنیده​اند وقتی تو بیایی جیبشان خالی نخواهد بود

خسته از آنچه در علن می​شنوم و نام تو را در خفا

خسته از این همه سر کشی در برابر تو و افتخار به آن

خسته از آن هایی که جز به صعود نمی​اندیشند حتی اگر نردبانشان استخوان های خرد شده​ی مستضعفین باشد

خسته از آن ها که تو را می​خوانند تا بیایی حقانیت آن ها را اثبات کنی

خسته از آن هایی که تو را به نام خود سند زده اند

خسته از شکم باره هایی که هر صبح وقتی از تشک نرم و لطیف خود بر می​خیزند دنبال آن هستند که چگونه پول های باد آورده​شان را خرج تبلیغ برای آقایشان کنند تا بیاید و آنها را عزت بیشتر ببخشد و دشمنانشان را خوار کند

خسته از مسجد جمکران وقتی در آن صدایی جز صدای گدایان کاسب پیشه را نمیشنوم که طلب میکنند نان و پول و زن و خانه و ماشین و بهشت و حوریه ... و آنجا کسی یاد تو نیست

خسته ام خسته خسته

خسته از آن که کسی بیاید تا خستگی های مرا بروبد

و امروز هم صدا با تو می​شوم:

اللهمّ عجّل لولیک الفرج ...