میر حسین موسوی اصلاح طلب یا اصولگرا

ورود میرحسین موسوی به عرصه انتخابات با داستانهایی همراه بود که برخی آنرا شوی تبلیغاتی اصلاح طلبان جهت داغ کردن تنور انتخابات و سبقت گرفتن از رقیب و بازگرداندن میرحسین به خاطرات پس از 20 سال سکوت و متوجه کردن تمام کشور به مردی بود که کسی او را به یاد نمی آورد. اعلام حضور خاتمی، سپس اعلام حضور میرحسین – که ظاهراً بدون هماهنگی با اصلاح طلبان و شخص خاتمی بود، شروع بازی انتخابات با میرحسین بود. اینکه میرحسین با حمایت چه کسی و چه پشتوانه ای پای در این عرصه ی سخت گذاشت، خود جای بحث دارد، لکن پس از اعلام حضور وی، خاتمی انصراف می دهد و وی با حمایت گسترده ی اصلاح طلبان و شخص خاتمی مواجه می شود. در ادامه به صورت موازی فعالیت های خاتمی و موسوی جهت پیروزی کاندیدای واحد شروع می شود. در این اثنا در بین مردم، آنها که متمایل به گفتمان اصلاحات بودند نیز به صورت گسترده ای در عرصه تبلیغات وارد شدند و حتی دیده می شد کسانی که امیدی به نظام نداشتند و در انتخابات پیشین شرکت نکردند نیز در این عرصه فعّال شدند. امّا این برای پیروزی کفایت نمی کرد. لذا باید رأی اصولگرایانی که از دولت نهم مأیوس بودند و آنها که ممکن است با شنیدن مسائلی از دولت رویگردان شوند نیز به نفع موسوی به صندوق ریخته شود. جهت این کار دو مسأله باید مدّ نظر قرار گیرد: اوّل آنکه ضعف ها و نقص های دولت بازگو شود و چنان جوّی علیه دولت ایجاد شود که کسانیکه اندک تردیدی نسبت به دولت دارند نیز از دولت فاصله ی کافی بگیرند. در مرحله بعد با نشان دادن موسوی به عنوان فردی وفادار به انقلاب و امام و ولایتی بودن وی، ذهن اصولگرایان را از خاطرات تلخ دوران اصلاحات و ارتباط نزدیک وی با اصلاح طلبان دور سازند. بنابراین، تکیه بحث ها بر روی دوران جنگ و خدمات موسوی در این دوران ، اصرار امام بر نخست وزیری وی، عکس های وی با امام و تعاریف امام از وی، دور کردن مخاطب از دوران اصلاحات و سازندگی ، سیادت و جلوه دادن رنگ سبز به عنوان نماد اهل بیت -علیهم السّلام- و امثالهم می شود. کما اینکه در مستند اوّل میرحسین، گویا سازندگان با اطمینان کامل از در کیسه داشتن رأی افراد دسته ی نخست، سعی در جذب آرای سایرین داشتند. به گونه ای که مثلاً از خاتمی به عنوان بزرگترین حامی موسوی فقط صحنه ای کوتاه نمایش داده می شود، یا به جای استفاده از سرود معروف «یار دبستانی» از سرود محبوبی که توسط سالار عقیلی اجرا شده استفاده می شود. در این بحبوحه، مخاطب دسته اوّل با توجه به ارادتی که به مهندس پیدا نموده از توجه به این قضایا باز می ماند و فقط همّت خود صرف کمک به موسوی می کند و عاشقانه از مستند وی تمجید می کند و برای مخاطب دسته ی دوم فقط امام و جنگ و انقلاب می ماند، غافل از سوابق قبل از انقلاب، برخوردهای امام در دو قصه قهر و استعفا، اصطکاک شدید با رئیس جمهور وقت، سیاست های چپ اقتصادی سوال برانگیز، درگیری ها در مجمع تشخیص مصلحت پس از امام و همکاری تنگاتنگ با دولت های سازندگی و اصلاحات و ...
نگارنده بر این عقیده است باید در این زمینه از الفاظ فاصله گرفت. به نظر می رسد موسوی ابزار جریانی در انقلاب است که در دوره جنگ، سیاست های خود را به رئیس جمهور تحمیل کرد، در دوران پس از جنگ و با مساعد شدن فضا، سیاست های اقتصادی خود را در کشور پیاده کرد و پس از تسلط به اقتصاد، وارد فتح سنگرهای سیاسی شد. امّا در روندی غیر منتظره از رأس اریکه قدرت فاصله گرفت و دوباره تمام توان خود را مجتمع ساخته تا از وا ماندن بیش از پیش از قدرت، جلوگیری نماید.