دانستن و توانستن

... بالاخره می​رسیم. غرغر کنان یک سیب از توی ماشین برمی​دارم و به طرف ورودی می​روم...

آخه الآن وقت قبرستون رفتنه؟ ساعت 12 ظهر تابستون، اونم تابستون قم؟ به خودم می​گم عیب نداره اینا الآن محتاجند به تو. یاد اون موقعی بیفت که خودت حال و روز اینا رو داری. کمی آروم می​شم و به راه ادامه می​دم. ولی بازم تحمل گرما برام غیر ممکنه. به قول مادر و پدر، خوبه دختر نیستم والا چه طور می​خواستم چادر سر کنم؟! همین​طور که سیبم رو به نیش میکشم بی​توجه به قبور پایم رو با غرور روی قبرها می​گذارم و می​روم. یک باره احساس می​کنم صدای ناله و فریاد از قبرها بلند میشود :

«لا تمش فی الارض مرحا! تو نمی​دانی اینجا چه خبر است والا اینقدر آسوده در این دیار فانی نمی​چریدی! حیف که دست ما کوتاه است...»

آنان که می​دانند نمی​توانند و آنان که می​توانند نمی​دانند.