غم دوست

از غم دوست در در این میکده فریاد کشم

دادرس نیست که در هجر رُخَش داد کشم

داد و بیداد که در محفل ما، رندی نیست  که برش شکوه برم، داد ز بیداد کشم

شادیم داد، غمم داد، جفا داد و وفا  با صفا منّت آنرا که به من داد، کشم

عاشقم، عاشق روی تو، نه چیز دگری  بار هجران و وصالت به دل شاد کشم

در غمت ای گل وحشی من ای خسرو من  جور مجنون ببرم تیشه​ی فرهاد کشم

مُردم از زندگی بی تو که با من هستی  طرفه سرّی است که باید بَرِ استاد کشم

سالها می​گذرد، حادثه ها می​آید

انتظار فرج از نیمه ­ی خرداد کشم