... بالاخره میرسیم. غرغر کنان یک سیب از توی ماشین برمیدارم و به طرف ورودی میروم...
آخه الآن وقت قبرستون رفتنه؟ ساعت 12 ظهر تابستون، اونم تابستون قم؟ به خودم میگم عیب نداره اینا الآن محتاجند به تو. یاد اون موقعی بیفت که خودت حال و روز اینا رو داری. کمی آروم میشم و به راه ادامه میدم. ولی بازم تحمل گرما برام غیر ممکنه. به قول مادر و پدر، خوبه دختر نیستم والا چه طور میخواستم چادر سر کنم؟! همینطور که سیبم رو به نیش میکشم بیتوجه به قبور پایم رو با غرور روی قبرها میگذارم و میروم. یک باره احساس میکنم صدای ناله و فریاد از قبرها بلند میشود :
«لا تمش فی الارض مرحا! تو نمیدانی اینجا چه خبر است والا اینقدر آسوده در این دیار فانی نمیچریدی! حیف که دست ما کوتاه است...»
آنان که میدانند نمیتوانند و آنان که میتوانند نمیدانند.
خدا(ص) را غسل دادند و در مراسم خاکسپاری آن
حضرت نیز شرکت داشتند عبارت بودند از:
علی بن ابی طالب(ع)،
عبّاس عموی پیامبر، فضل بن عبّاس و صالح
(آزاد کردهی پیامبر).
بدین ترتیب، اصحاب رسول خدا(ص)
جنازهی آن حضرت را در میان افراد
خانوادهی او رها کردند و تنها همین چند
نفر عهده دار تجهیز پیکر رسول خدا شدند.
پیامبر- را،
که در آن زمان هجده ساله بود، به امیری
لشکری گماشت که برود به سمت شام و با نصارای
روم شرقی بجنگد.
دستور فرمود که در
آن لشکر، ابوبکر و عمر و ابوعبیده جراح و
سعد بن عباده و دیگر سران صحابه از مهاجر
و انصار شرکت کنند، و تأکید فرمود که کسی
از ایشان، از رفتن با آن لشکر، تخلف نکند
و فرمود: «لعن
الله من تخلف عن جیش اسامة.»
یعنی خدای لعنت کند
هر کس را که از لشکر اسامه تخلف کند (و
با آن نرود).
